Jachtseizoen

In de maand oktober begint hier in Zweden het jachtseizoen. Afhankelijk van de hoeveelheid elanden dat in de bossen rondwandelt wordt bepaald hoeveel er geschoten mogen worden. In ons dorp werd de teller gezet op het schamele aantal van twee elanden en dus was het jachtseizoen hier al na een middag en een avond afgerond en keerde de rust weer. Naast deze kortstondige uitspatting op onze bruinharige, ietwat slungelige, vierbenige bosvriend, is er nog een hele andere jacht gaande, eentje waar zelfs wij niet omheen kunnen en waar ook wij gedwongen worden ons verbeten in vast te bijten. De jacht op een klein, grijsharig knaagdier, dat naarmate het kouder wordt verwoede pogingen doet onze schuren over te nemen. De muis.

Vorig jaar maakten we in het voorjaar al op een minder prettige manier kennis met dit doorgaans vriendelijk uitziende wezentje. Ik heb ze eigenlijk nooit als vervelend ervaren, totdat ik vorig voorjaar mijn tas met zomerschoenen maar eens tevoorschijn haalde uit de schuur. Mijn beeld over de muis veranderde vanaf dat moment rigoureus. In die betreffende tas trof ik namelijk tussen al mijn schoenen een belachelijke hoeveelheid muizendrolletjes aan en een kapot gevreten tentakel van mijn octopusknuffel, die ik bij gebrek aan een betere locatie bij mijn schoenen in de tas had gestopt. De inhoud van die stoffen tentakel lag net als de keutels verspreid door de tas. En dan de geur die eruit kwam. Dat had absoluut niets meer te maken met mijn weinig zwetende voeten. Ik kreeg spontaan ademhalingsproblemen en een oplaaiende woedeaanval toen ik zag hoe mijn arme schoenen erbij lagen. Stinkend naar pis, bedolven onder de keutels en met hier en daar en pisvlek. Zelfs mijn trouwschoenen hadden het moeten ontgelden. Tussen een klont samengeklitte tentakelinhoud vond ik een muis. Dood. Waarschijnlijk gestikt tijdens de bouw van zijn tentakelstofnestje. Misschien maar gelukkig voor het beestje, anders had hij vast een acute hartaanval gekregen van de scheldkanonnade die ik over hem uitwierp. Na een aantal wasbeurten konden een aantal schoenen er weer mee door, maar helaas was het afgelopen voor mijn mooie, rode, dierbare, Asics zaalschoenen, waar ik mijn laatste jaren als gymjuf op rondgelopen had. Dat zit me nog steeds dwars.

Dit jaar is de jacht op dat schepseltje weer van start gegaan. Het begint nu echt wat kouder te worden en dus zijn ze weer op volle oorlogssterkte op zoek naar een winterverblijf, waarbij ze op een irritant vasthoudende manier ons winterverblijf proberen binnen te dringen. We vinden kapot geknaagde slippers, muizenkeutels in mijn paardrijlaarzen (wat hebben die beestjes toch met schoenen?) en aangevreten Ikea tassen. Alles wat van zacht kunststof of schuimrubber is gaat eraan. Elke avond na een schuurinspectie daalt ons humeur en gaat het scheldgehalte omhoog. En dus zetten we de eerste vallen weer in de schuren, in de hoop naast het elandenaantal ook het muizenaantal wat in te perken. Maar ze zijn slim, deze kleine schoenenvreters en na een paar nachten weten ze de vallen te omzeilen. Tijd om van tactiek te veranderen. Als ik een dag later het stookhout op de veranda aan het aanvullen ben, kom ik opnieuw tot een schokkende ontdekking. Mijn blik valt op mijn bergschoenen en zie daar een plukje stof uitsteken. Het is niet te geloven, maar opnieuw is er een schoen van mij ten prooi gevallen aan de nesteldrang van de muis. De hele binnenkant is eruit gevreten. Mijn eerste gedachte is een scheldwoord, daarna vraag ik me af waarom ze nooit aan Martijn zijn schoenen beginnen, stinken die te erg ofzo? En vervolgens bedenk ik me dat deze muis iets meer geluk heeft omdat ik een haat-liefdeverhouding heb met de betreffende bergschoen. Afgelopen zomer hebben ze me meer dan tien blaren per voet bezorgd en daarmee hadden ze wat mij betreft afgedaan. Dit is alleen maar een overduidelijke boodschap dat ik nu echt nieuwe bergschoenen moet kopen. En een waarschuwing dat ik die niet op de veranda moet bewaren. Het feit dat onze veranda nu belaagd wordt, maakt ons wel wat wraakzuchtig en dus gaat ‘the game of thrones’ van start. Martijn verdiept zich via het wereldwijde web in de diverse technieken van de muizenvallen en bouwt een aantal verschillende constructies om de muis in de val te lokken en ze een snelle en ongewisse overgang naar de eeuwige jachtvelden te bezorgen, want ja, vangen en uitzetten in de bossen heeft hier geen enkele nut. Binnen een dag zitten ze opnieuw in je schoenen een nest te bouwen. Naast de goede, oude kaas worden er ook nieuwe, aanlokkelijke etenswaren ingezet, zoals pindakaas, honing, salami en smeerkaas.
’s Avonds wordt alles in gereedheid gebracht en zijn we bijna kinderlijk verwachtingsvol wat Martijn zijn bouwkunsten gaan opleveren.
De volgende morgen doen we een vallenrondje. De eerste slag is geleverd en gewonnen: 4 – 0 voor huize Ooms-Lindeman. Het jachtseizoen is nu echt geopend.