Dikkie Dik is koning
Door: Sanne Lindeman
Blijf op de hoogte en volg Sanne
04 September 2015 | Zweden, Karlstad
Sinds half augustus is het officiële werkende leven ook voor ons weer begonnen. Martijn heeft een baan gekregen op de school waar hij afgelopen jaar als vaste inval-gymdocent heeft gewerkt. Dat is fijn. En dus komt hij nu met jaloersmakende verhalen thuis over dwarse groep drie leerlingen, te bijdehante bruggers en uit de kluiten gewassen zestienjarigen in zijn lessen. We voeren goed onderbouwde en diepgaande discussies over de hormonale puberende breinen, lesinhouden, het verschil tussen Nederland en Zweden, vakwerkplannen en andere interessante onderwijsonderwerpen en situaties. We voelen onszelf weer een soort van docent en dat doet iets met je.
In de wereld van het emigreren komen er veel leuke, nieuwe en onverwachte dingen op je pad. En zo werk ik nu als modersmålslärare nederländska voor de gemeente Karlstad. Dat betekent dat ik de Nederlandse kennis en vaardigheden ga onderhouden en hopelijk vergroten aan in Zweden woonachtige kinderen met één of meerdere Nederlandse ouders. Een carrièreswitch die ik op voorhand nooit had kunnen voorspellen. De gemiddelde bevoegde docent Nederlands in Nederland krijgt vast een rolberoerte bij het idee dat er nu Nederlands gegeven gaat worden door een bevoegd docent (dat dan wel) bewegingsonderwijs die toevallig Nederlands spreekt en zegt dat ze taal wel interessant vindt. Tja, het kan verkeren, zeggen we dan maar.
Nu ik zo’n drie weken op weg ben, heb ik wel een mening gevormd over mijn baan tot nu toe. Het is in één woord hilarisch te noemen. De opstart half augustus was vooral heel rustig. Opstartdag hier, cursusdag daar. Na de eerste week kreeg ik een mentor toegewezen om me een beetje wegwijs te maken in het leven als modersmålslärare.
Op mijn eerste vraag wanneer ik de leerlingen te zien zou krijgen, kreeg ik het antwoord dat ik maar rustig aan moest doen en dat we eerst maar eens mijn rooster in elkaar gingen knutselen. Ah, mag ik dat zelf bepalen dan? Jazeker mag dat! Drie hoeraatjes voor mijn nieuwe baan. Dus gingen mijn mentor en ik in week twee in alle rust op pad langs alle scholen en kinderdagverblijven (ja, je leest het goed) om afspraken te maken met de begeleiders en docenten wanneer mijn ‘lessen’ konden gaan plaatsvinden. ‘Als je wilt kun je volgende week starten met je lessen, maar later mag ook hoor’, zei mijn mentor na een dag vol schoolbezoeken. Dat leek mij het startsignaal.
Afgelopen maandag stond ik mijn zenuwen bedwingend voor het eerste kinderdagverblijf, gewapend met een tas vol voorleesboeken en spelletjes voor de leeftijd tussen 3 en 7 jaar.
Eerlijk is eerlijk, tijdens mijn middelbare school onderwijscarrière in Nederland heb ik me noodzakelijkerwijs nooit erg verdiept in het kind dat jonger is dan 10 jaar. En nu ik ook een paar driejarigen op mijn lijstje heb staan, maakte ik me daar toch wel wat zorgen over.
Mijn eerste anderhalf uur bestond uit twee schattige blonde zusjes, waarvan de oudste me begroette met een dikke knuffel en aansluitend vertelde dat zij en haar zusje allebei een eigen hond hadden met de namen …. en …. (Vergeten. Volgende week nog eens op terugkomen). Binnen vijf minuten zat ik vastgeklemd tussen de twee dames me te verdiepen in de levensverhalen van Dikkie Dik, de oranje kat die de wildste avonturen meemaakt. Ik was gefascineerd en de meiden duidelijk zichtbaar ook. Na het voorlees half uur, was het tijd voor een potje memory, waarin er flink werd vals gespeeld, en een spelletje met Nijntje dat mij tot op dat moment volkomen onbekend was. Zo leer je nog eens wat. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist was het tijd om naar het volgende kinderdagverblijf te scheuren.
Ik beloofde de meiden dat ik er volgende week weer zou zijn en nam afscheid met de vraag: ‘Is dat over één nachtje slapen?’ Ik kreeg de grijns de hele dag niet meer van mijn gezicht.
Thuis aangekomen vroeg Martijn vol verwachting hoe mijn eerste dag was geweest en zei ik: ‘Ik heb lekker Dikkie Dik voorgelezen. En jij?’
Dikke Dik bleek een groot succes met als hoogtepunt afgelopen donderdag, waarop ik begon met twee Nederlandse kindjes op een relaxte hoekbank in de voorleeshoek en eindigde met diezelfde twee plus zeven Zweedse kindjes die mij vroegen waarom ik zo raar praatte en of ik hen ook geen boekje wilde voorlezen.
Ik kijk nu al uit naar volgende week. Er zijn nog wat verhaaltjes over in het grote boek van Dikkie Dik. Het kan dus niet anders dat ook volgende week weer reuze gezellig gaat worden op het kinderdagverblijf. Mijn nieuwe baan bevalt tot zover prima!
In de wereld van het emigreren komen er veel leuke, nieuwe en onverwachte dingen op je pad. En zo werk ik nu als modersmålslärare nederländska voor de gemeente Karlstad. Dat betekent dat ik de Nederlandse kennis en vaardigheden ga onderhouden en hopelijk vergroten aan in Zweden woonachtige kinderen met één of meerdere Nederlandse ouders. Een carrièreswitch die ik op voorhand nooit had kunnen voorspellen. De gemiddelde bevoegde docent Nederlands in Nederland krijgt vast een rolberoerte bij het idee dat er nu Nederlands gegeven gaat worden door een bevoegd docent (dat dan wel) bewegingsonderwijs die toevallig Nederlands spreekt en zegt dat ze taal wel interessant vindt. Tja, het kan verkeren, zeggen we dan maar.
Nu ik zo’n drie weken op weg ben, heb ik wel een mening gevormd over mijn baan tot nu toe. Het is in één woord hilarisch te noemen. De opstart half augustus was vooral heel rustig. Opstartdag hier, cursusdag daar. Na de eerste week kreeg ik een mentor toegewezen om me een beetje wegwijs te maken in het leven als modersmålslärare.
Op mijn eerste vraag wanneer ik de leerlingen te zien zou krijgen, kreeg ik het antwoord dat ik maar rustig aan moest doen en dat we eerst maar eens mijn rooster in elkaar gingen knutselen. Ah, mag ik dat zelf bepalen dan? Jazeker mag dat! Drie hoeraatjes voor mijn nieuwe baan. Dus gingen mijn mentor en ik in week twee in alle rust op pad langs alle scholen en kinderdagverblijven (ja, je leest het goed) om afspraken te maken met de begeleiders en docenten wanneer mijn ‘lessen’ konden gaan plaatsvinden. ‘Als je wilt kun je volgende week starten met je lessen, maar later mag ook hoor’, zei mijn mentor na een dag vol schoolbezoeken. Dat leek mij het startsignaal.
Afgelopen maandag stond ik mijn zenuwen bedwingend voor het eerste kinderdagverblijf, gewapend met een tas vol voorleesboeken en spelletjes voor de leeftijd tussen 3 en 7 jaar.
Eerlijk is eerlijk, tijdens mijn middelbare school onderwijscarrière in Nederland heb ik me noodzakelijkerwijs nooit erg verdiept in het kind dat jonger is dan 10 jaar. En nu ik ook een paar driejarigen op mijn lijstje heb staan, maakte ik me daar toch wel wat zorgen over.
Mijn eerste anderhalf uur bestond uit twee schattige blonde zusjes, waarvan de oudste me begroette met een dikke knuffel en aansluitend vertelde dat zij en haar zusje allebei een eigen hond hadden met de namen …. en …. (Vergeten. Volgende week nog eens op terugkomen). Binnen vijf minuten zat ik vastgeklemd tussen de twee dames me te verdiepen in de levensverhalen van Dikkie Dik, de oranje kat die de wildste avonturen meemaakt. Ik was gefascineerd en de meiden duidelijk zichtbaar ook. Na het voorlees half uur, was het tijd voor een potje memory, waarin er flink werd vals gespeeld, en een spelletje met Nijntje dat mij tot op dat moment volkomen onbekend was. Zo leer je nog eens wat. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist was het tijd om naar het volgende kinderdagverblijf te scheuren.
Ik beloofde de meiden dat ik er volgende week weer zou zijn en nam afscheid met de vraag: ‘Is dat over één nachtje slapen?’ Ik kreeg de grijns de hele dag niet meer van mijn gezicht.
Thuis aangekomen vroeg Martijn vol verwachting hoe mijn eerste dag was geweest en zei ik: ‘Ik heb lekker Dikkie Dik voorgelezen. En jij?’
Dikke Dik bleek een groot succes met als hoogtepunt afgelopen donderdag, waarop ik begon met twee Nederlandse kindjes op een relaxte hoekbank in de voorleeshoek en eindigde met diezelfde twee plus zeven Zweedse kindjes die mij vroegen waarom ik zo raar praatte en of ik hen ook geen boekje wilde voorlezen.
Ik kijk nu al uit naar volgende week. Er zijn nog wat verhaaltjes over in het grote boek van Dikkie Dik. Het kan dus niet anders dat ook volgende week weer reuze gezellig gaat worden op het kinderdagverblijf. Mijn nieuwe baan bevalt tot zover prima!
-
04 September 2015 - 16:30
Rolinda:
Wat een leuk verhaal weer! En Dikkie Dik voorlezen... Hoe leuk is dát! -
04 September 2015 - 18:01
Petra:
Sanne
Wat heb je een leuk verhaal geschreven
ja, het kan verkeren he, van BO docent naar taaldocent
geweldig
super leuk
ik wens je heel veel plezier op je (nieuwe) werkplek
Geniet van het lesgeven in een taal (het mooiste wat er bestaat)
groetjes daar
Petra
oh ja, volgens mij was je een dezer dagen ook een jaar getrouw toch?
nog / alvast gefeliciteerd -
05 September 2015 - 08:53
Arie Sterenburg Sr:
veel plezier in jullie nieuwe werkplek -
05 September 2015 - 14:02
Hester :
Hoi Sanne,
Nou ik zie het al helemaal voor me...! Leuk toch die schattige zweedse kindjes...! Ook wel relaxed idee dat je met voorlezen je geld kan verdienen.
Groetjes en dikke knuffel van Hestr, Appie en Arthur -
06 September 2015 - 10:51
Evelien:
Haha, ik schrok heel even toen ik de titel zag en las: Dikke ik. Wat moet Sanne nou met zo'n rare VVD term die sinds afgelopen week blijkbaar ineens een werkelijke term is geworden sinds Samson hiermee in t nieuws kwam. Maar nee, ik had het verkeerd gelezen! Jij bent lekker met de échte Dikkie dik bezig! De eerste week klink bijzonder relaxed ja, je zult er vast je weg wel gaan vinden. Hoe heeft Martijn het bij zn vaste baan nu? Wordt er alweer een houtvoorraad aangelegd? Veel liefs -
08 September 2015 - 17:02
Jarin:
Ja wat leuk zeg!
En weer lekker geschreven ook. Niks mis met jouw Nederlands.
-
08 September 2015 - 17:02
Jarin:
Ja wat leuk zeg!
En weer lekker geschreven ook. Niks mis met jouw Nederlands.
-
01 November 2015 - 22:44
Bas Baremans:
Lieve Sanne en Martijn;
wat een aandoenlijk verhaal. In prachtig Nederlands verwoord met liederlijke beschrijvingen over jouw uitverkoren schap inzake je carrière switch. Waarbij zelfs Joost van de Vondel niet ontbreekt, die inderdaad al lang geleden voorspelde dat het leven onvoorspelbaar is :)
Onderwijs is inderdaad een roeping. Ook als dit onze eigen moedertaal betreft i.p.v. het vak bewegingsonderwijs...
Benieuwd naar de vervolgen op Dikkie Dik. Gelukkig hebben we daarna ook nog Pinkeltje, Pietje Puk, Jip en Janneke, Puk van de Pettenflet, Snuf de Hond, Dolfje Weerwolfje en last but not least: Mees Kees.... Je kunt dus nog wel even vooruit daar in het Hoge Noorden.
Veel plezier gewenst tezamen; Bas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
