Op avontuur...

Winterkamperen. Menig mens, inclusief ikzelf, zou alleen al bij het idee hieraan kippenvel en wintertenen krijgen. Maar toch spookte dat idee, aangewakkerd door Martijns enthousiasme hiervoor, al enige tijd door onze hoofden. Iets wat je toch echt een keer gedaan moet hebben, zeg maar. Nu was het afgelopen winter toch echt behoorlijk aan de koude kant met temperaturen rond de -20 graden en mede daardoor deed ik verwoede pogingen dat onderwerp wat te vermijden.
Voor mij is het namelijk onmogelijk om in slaap te vallen met of een koude kont, een koude neus, koude voeten, of een combinatie van deze drie. En daar zou ik dus echt niet aan gaan ontkomen mochten we dit plannetje doorzetten. Zelfs een tentje en mijn Hollandse slaapzak tot de zogenaamde -10 graden zouden me hierbij niet gaan helpen.

En dus stelden we ons ideetje een paar maanden uit en zo gebeurde het dat we vorige week, in de paasvakantie, bepakt en bezakt op weg gingen naar het natuurreservaat Brattforsheden om daar een nachtje te bivakkeren. Zonder tent deze keer, want slapen in de open lucht stond ook al enige tijd op ons verlangenlijstje. Dus hadden we besloten hier een combinatie van te maken. De temperaturen zouden nu toch niet meer onder nul komen, dachten we…

Als rasechte bangerik kwamen er bij het idee om onder de blote hemel te slapen natuurlijk wel wat onrealistische gedachtekronkels bij me op, waardoor ik het hele gebeuren reuzespannend vond. Want stel nou, dat er precies dan een beer besluit dat mijn slaapzak een veel warmere en knussere plek is om in te overnachten dan zijn eigen ongezellige hol.
Of dat een passerende hongerige wolf denkt dat mijn koude tenen een prima winterkostje zijn. Of dat een veelvraat mijn rugzak interessant genoeg vindt om daar een nest in te bouwen. Of dat er een bijziende eland over ons struikelt en mij plet. Enzovoort enzovoort.
Je weet het toch maar nooit met al die vreemde dieren hier in dit land. Om deze, zoals ik al zei, wat onrealistische gedachtegang wat in te perken, kocht Martijn op de heenweg een presentje voor mij. Een heus Morakniv. Een bloedscherp mes in een mooi meisjesformaatje dat in de stad Mora (Zweden) wordt vervaardigd. Ik hing het ding aan mijn rugzak en nam mezelf voor om elke beer of wolf die dichter dan een meter in de buurt durfde te komen een welgemikte steek onder de gordel zou geven. Ik heb mijn nieuwe aanwinst daar uiteraard niet voor hoeven te gebruiken.

Daarnaast had me Martijn me ook wat gerustgesteld toen hij vertelde dat we niet helemaal onder de blote sterrenhemel zouden gaan liggen, maar een slaapplekje zouden creëren in een zogenaamd vindskydd, een soort klein overdekt schuilplaatsje waarin je kunt zitten als het bijvoorbeeld regent. Dat betekende in ieder geval een dak tussen mij en de struikelende eland die mij zou gaan pletten. Ik was het er helemaal mee eens. Ik zag dit avontuur al een stuk rooskleuriger tegemoet.
Dat bekoelde wel een beetje bij onze aankomst in Brattforsheden. Letterlijk. Het voelde daar een stuk kouder aan dan in onze eigen liefelijke woonomgeving en binnen vijf minuten hadden we onze mutsen al op en onze handschoenen al aan. En het was pas half drie in de middag, het tijdstip waarop het in Zweden pas echt ‘lekker warm’ begint te worden. Tijdens onze voorbereiding hadden we de weersvoorspelling goed in de gaten gehouden, en omdat die nogal troosteloos was hadden we de twee meest regenloze dagen uitgekozen voor dit avontuur. Het nadeel zat hem er vooral in dat deze twee dagen, en de nacht ertussen, wel gelijk de koudste waren van de hele week, met een dieptepunt, volgens de voorspelling, van zo’n nul graden in de nacht. Oepsie.

Na wat verkenningstochten vonden we onze schuilhut, inclusief vuurplek met stookhout, en met een fenomenaal uitzicht op een bevroren meer, want ja, als het zo lang en zo grondig heeft gevroren duurt het wel even voordat de hele boel weer ontdooid is. We wandelden wat rond in de omgeving, stookten een mooi vuurtje, hakten houtjes klein, waarbij ik mijn nieuwe aanwinst kon gebruiken, lazen wat, dronken theetjes aan het meer, kortom we vermaakten ons uitstekend. Al begon ik me inmiddels wel wat zorgen te maken over de temperaturen en vroeg ik me met enige regelmaat af of die voorspelling wel zo accuraat was. Om een uurtje of zeven in de avond had ik al zo’n vier of vijf lagen aan en zag ik er gewikkeld in de meegenomen dekentjes uit alsof ik regelrecht uit de bergen van Tibet kwam gewandeld. En de zon was nog niet eens onder. Dit zou hoe dan ook een slapeloze nacht gaan worden met een koude kont, neus en voeten. Dat was een ding dat zeker was.

Rond een uurtje op tien kropen we gekleed in thermokleding onze slaapzakken in. Voor de zekerheid deed ik ook maar mijn muts op, handschoenen aan en sjaal om en trok ik mijn slaapzak zo strak aan dat alleen mijn gezicht er nog uit kwam. Martijn stookte het vuur nog eens extra hoog en toen kon het grote slaapavontuur echt beginnen. Nu heb ik al behoorlijk wat moeite met in slaap vallen, maar deze nacht heb ik waarschijnlijk een nieuw record gezet. Rond één uur was ik extra alert, want, zo had een echte Zweeds ons verteld, dat was het uur van de wolven en hun gehuil zouden we ongetwijfeld gaan horen hier in Brattforsheden. Ik heb elke kraakje in het bos meegekregen, maar van wolvengehuil geen spoor. Rond tweeën werd Martijn, die al lekker ingedut was, wakker en kwam vrij energiek overeind. Doordat het vrij helder was, was het helemaal niet zo pikkedonker buiten als verwacht en dus legden we een wedje hoe laat het zou zijn. Martijn gokte vijf uur ’s morgens en ik twee uur in de nacht. Ik won met zeldzame overmacht. Het was kwart over twee.
Rond vieren werd ik gewekt (hé, ik was dus toch ingeslapen ergens) door een zacht naderend getik, waardoor mijn onrealistische waanideeën weer in volle hevigheid terugkeerden en ik een zoektocht naar mijn nieuwe wapen op touw zette. Rond vijven had ik mezelf ervan overtuigd dat het getik toch echt van de regen moest komen, aangezien het bleef aanhouden en er nog steeds geen wild bij me in de slaapzak was gekropen. Rond zessen ontwaakten we wederom, nu door de zon die langzaamaan de boel wat begon te verlichten. Rond achten lag ik nog steeds wakker en koud in mijn slaapzak.
Nul graden, ammehoela. Het had gevroren en buiten onze schuilhut lag een poederwit sneeuwlaagje dat de grond bedekte. We hadden het winterkamperen er alsnog gratis bij gekregen.

Vanuit mijn slaapzak keek ik toe hoe mijn heldhaftige, kou bestendige en liefdevolle man het vuur aanmaakte, een wak in het bevroren meer hakte op de plek die de gistermiddag nog gewoon open was geweest en waar nu blijkbaar een laag ijs op was ontstaan, een kop thee voor me maakte, dat ik zittend in mijn slaapzak op mocht drinken, en water kookte voor ons ontbijt. Uiteindelijk waagde ik het ook om de rits van mijn slaapzak open te ritsen, wurmde zo snel mogelijk mijn koude kleren aan en verplaatste mezelf vanuit de schuilhut naar het bankje dat het dichtst bij het vuur stond. Na een warm ontbijtje van gröt (soort van Brinta) en nog een thee, begon ik weer wat leven in mijn ledematen te voelen. Om dit nog wat extra te stimuleren en omdat we toch ergens in de mooie bush zaten, besloten we na ons ontbijt en inpaksessie om nog even langs het prachtige bevroren meer te wandelen in de ochtendgloren.
Dat ging hartstikke goed.
Van het ene waanzinnige uitzicht naar het andere. Heuvel op heuvel af. Binnen een kwartier kon ik mijn handschoenen en een kledinglaag al uitdoen en na een half uur stond ik hijgend als een trekpaard in het zonlicht te bedenken dat het lang geleden was geweest dat ik het zo warm had gehad. Zo snel kan het gaan. Moe, warm en tevreden wandelden we terug naar de auto, propten onze rugzakken erin en reden naar huis. Op naar een volgend avontuur.