Winter is coming
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
08 November 2014 | Zweden, Nilsby
De winters is Zweden zijn over het algemeen een stuk kouder en donkerder dan in Nederland. Dat is algemeen bekend.
Temperaturen van rond de -20 graden kunnen zo gehaald worden en rond half vier in de middag is de zon allang onder, om vervolgens zich om 9 uur in de ochtend weer eens te laten zien. Tot zover hadden we ons wel redelijk verdiept in het Zweedse klimaat, maar als kersverse immigranten waren we natuurlijk reuze nieuwsgierig naar de eerste winterse tekenen en of we daar tegen bestand zijn.
Het gedeelte van de donkere dagen kan ons inmiddels moeilijk ontgaan. Bij onze aankomst eind september was het zo rond zeven uur / half 8 in de avond helemaal donker. Nu zes weken later is de zonsondergang verschoven naar half vijf in de middag. Het wennen daaraan gaat best goed, al wilde ik in het begin soms om zeven uur al m’n bed in duiken om te starten met mijn winterslaap, maar inmiddels ben ik daar wel overheen en kom ik de avonden prima door.
De temperaturen zijn een ander verhaal. Oktober was niet heel koud (voor Zweedse begrippen dan), maar vooral heel regenachtig en winderig. We waanden ons soms gewoon in het gure Holland en begonnen al te twijfelen of we geen vergissing hadden begaan. Maar de lokale bevolking hier vertelden dat dit wel uitzonderlijk was.
Pfff, ze zouden eens naar Nederland moeten komen tijdens maart of april. Ik ben benieuwd wat die Zweden daar van vinden.
Maar het was niet koud, soms een klein beetje nachtvorst, maar overdag gewoon tussen de 5 en 12 graden. In ons huis konden we ons prima redden met onze open haard, een elektrische kachel, een thermoshirt en een fleecetrui. Niks aan de hand.
Maar van onze valleigenoten kregen we al de nodige waarschuwingen. Ons huis is koud. Het staat van de grond af en de wind kan onder het huis doorwaaien. Er werd wat gegrinnikt na de opmerking dat we de sneeuw maar tegen het huis aan moeten scheppen. Dat isoleert beter. De eerste keer dat dit tegen ons gezegd werd, grinnikten we wat mee, maar naarmate meerdere mensen hetzelfde zeiden, bedachten we dat er toch een serieuze boodschap in moest zitten. Misschien hadden ze wel gelijk wat ons huis betreft. Zelfs op de brei club werd er wat medelijdend naar me gekeken. Jij kent onze Zweedse winters nog niet, zeiden ze.
Ja mam, je leest het goed. Brei club. Waarschijnlijk lig je nu onder te tafel van het lachen, maar ik ben daar inderdaad geweest.
Op uitnodiging. Tja, een goede manier om wat nieuwe mensen te leren kennen dacht ik zo, ondanks de aversie die vanaf mijn geboorte al heb tegen alles wat met brei- en haaknaalden en dat soort handwerkzaken te maken heeft. En dus werd ik dinsdagavond om zes uur opgehaald door de vrouw van Martijn zijn hardloopmaatje en reden we naar de brei club.
Zo zien de vrouwen uit Nilsby elkaar ook nog eens werd mij verteld.
Dat klonk hoopvol. En gezellig dat het was. Een stuk of twaalf vrouwen zaten bij elkaar, met een gemiddelde leeftijd van 55 jaar, die behoorlijk omlaag gehaald werd door de vrouw van Martijn zijn hardloopmaatje en mijzelf. Mijn komst was voorbereid en er was zelfs een beginners breiwerkje voor me meegenomen om een ronde sjaal te breien.
Zonder breinaalden, maar op een plastic rond frame. Werkelijk, soms denk ik dat telepathie echt bestaat. Ik heb me vermaakt, dat zeker.
En afgelopen week heb ik een bijzondere uitprobeerbui maar liefst tweemaal mijn breiwerk opgepakt om verder te gaan met de sjaal.
Martijn heeft foto’s gemaakt als bewijs. Hopelijk is de sjaal voor volgende winter klaar. Ik mocht altijd langskomen, zeiden de vrouwen van Nilsby in een combinatie van Engels en Zweeds. Dat ga ik zeker doen. Tenslotte heb ik nog geen idee hoe ik die sjaal zonder kleerscheuren van het frame af moet halen als ik over een jaar klaar ben.
Maar goed, ook bij de brei club werd ik dus gewaarschuwd voor de kou. O ja, en we moesten ook echt winterbanden onder onze leenauto plaatsen. Er was sneeuw op komst. Afgelopen week was het inderdaad al kouder geworden. Een paar keer onder het vriespunt en overdag zo rond nul graden. Ik begon me toch wel zorgen te maken toen ik het met een thermoshirt, een fleecetrui en de elektrische kachel op standje ultra toch wat fris begon te krijgen. Hoe zou -25 graden dan aan gaan voelen?
En wat moet ik dan aan in huis? Drie thermoshirts, twee fleecetruien en mijn half afgemaakte sjaal? En buiten dan? Martijn en ik gingen in beraad en bedachten dat we onszelf toch beter moesten voorbereiden op de naderende winter. We kochten een hoofdband, een thermolegging, thermo-ondergoed, fire-sokken (op advies van lieve Nederlandse vrienden, handschoenen en een houtkachel. Een Keddy voor de kenners. Met twee deurtjes Die kachel zat al in ons achterhoofd sinds onze aankomst hier. Maar ach, met een open haard zouden wij het prima redden toch? Waar zouden we toch een kachel voor nodig hebben? Inmiddels weet ik wel waarom. Donderdag hebben we ons laten informeren in een echte kachelzaak door een kachelkenner en vrijdag hebben we hem gekocht. Dat was maar goed ook.
Vrijdagochtend lag er sneeuw. Niet veel, maar een klein laagje.
Ik voelde me net Alice in Wonderland en heb minstens een half uur naar buiten staan staren. Prachtig.
Vrijdagmiddag en avond hebben we onze nieuwe kachel in de open haard geïnstalleerd. Dat was niet zomaar gebeurd. Dat ding weegt zo’n honderd kilo en we zagen er beiden uit als een soort schoorsteenveger of zwarte piet (mag die term nog gebruikt worden tegenwoordig?) toen het gevaarte eindelijk helemaal in elkaar stond. En trots dat we waren.
Maar goed, weg romantiek, zwarte roet en rondvliegende vonken, hallo efficiëntie en warmte. Want zo’n kachel verstookt ook veel minder hout dan een open haard hadden we geleerd van de kachelman.
Dus ons eerste vuurtje in de kachel werd gemaakt. Gelukzalig ging ik er naast zitten. Wat een warmte. Waarom hadden we niet eerder zo’n ding aangeschaft? Ik zag de winter gelijk weer helemaal zitten.
Maar ons geluksgevoel verdween snel toen de kamer blauw begon te zien van de rook en we de voordeur open moesten zetten om een koolmonoxidevergiftiging te ontlopen. Daar ging onze behaaglijke warmte in rook op. Zaterdagochtend heeft Martijn het lek gedicht met overdosis speciale vuurvaste isolatie wol. Ik ben benieuwd van wat voor soort schaap dat spul gemaakt wordt, maar goed. Het werkt wel.
Tijdens onze tweede poging was er geen rook meer in ons huis. De thermometer tikte begin van de avond 23,5 graden aan. Een nieuw record. Zo warm hadden we het in de winter in Nederland niet eens in ons oude huis gehad . De thermoshirtjes en legging kunnen wel even terug in de kast. We kunnen nu lekker in een T-shirtje op de bank zitten. Onze kachel kan nu al niet meer stuk. De winter mag komen wat ons betreft. Ik ga de kou vast beter trekken dan tijdens het kachelloze tijdperk. Maar ik heb begrepen dat de winter toch nog wat langer op zich laat wachten. De sneeuw was eenmalig en is allang verdwenen, het regent alweer en morgen wordt het 9 graden boven nul.
Temperaturen van rond de -20 graden kunnen zo gehaald worden en rond half vier in de middag is de zon allang onder, om vervolgens zich om 9 uur in de ochtend weer eens te laten zien. Tot zover hadden we ons wel redelijk verdiept in het Zweedse klimaat, maar als kersverse immigranten waren we natuurlijk reuze nieuwsgierig naar de eerste winterse tekenen en of we daar tegen bestand zijn.
Het gedeelte van de donkere dagen kan ons inmiddels moeilijk ontgaan. Bij onze aankomst eind september was het zo rond zeven uur / half 8 in de avond helemaal donker. Nu zes weken later is de zonsondergang verschoven naar half vijf in de middag. Het wennen daaraan gaat best goed, al wilde ik in het begin soms om zeven uur al m’n bed in duiken om te starten met mijn winterslaap, maar inmiddels ben ik daar wel overheen en kom ik de avonden prima door.
De temperaturen zijn een ander verhaal. Oktober was niet heel koud (voor Zweedse begrippen dan), maar vooral heel regenachtig en winderig. We waanden ons soms gewoon in het gure Holland en begonnen al te twijfelen of we geen vergissing hadden begaan. Maar de lokale bevolking hier vertelden dat dit wel uitzonderlijk was.
Pfff, ze zouden eens naar Nederland moeten komen tijdens maart of april. Ik ben benieuwd wat die Zweden daar van vinden.
Maar het was niet koud, soms een klein beetje nachtvorst, maar overdag gewoon tussen de 5 en 12 graden. In ons huis konden we ons prima redden met onze open haard, een elektrische kachel, een thermoshirt en een fleecetrui. Niks aan de hand.
Maar van onze valleigenoten kregen we al de nodige waarschuwingen. Ons huis is koud. Het staat van de grond af en de wind kan onder het huis doorwaaien. Er werd wat gegrinnikt na de opmerking dat we de sneeuw maar tegen het huis aan moeten scheppen. Dat isoleert beter. De eerste keer dat dit tegen ons gezegd werd, grinnikten we wat mee, maar naarmate meerdere mensen hetzelfde zeiden, bedachten we dat er toch een serieuze boodschap in moest zitten. Misschien hadden ze wel gelijk wat ons huis betreft. Zelfs op de brei club werd er wat medelijdend naar me gekeken. Jij kent onze Zweedse winters nog niet, zeiden ze.
Ja mam, je leest het goed. Brei club. Waarschijnlijk lig je nu onder te tafel van het lachen, maar ik ben daar inderdaad geweest.
Op uitnodiging. Tja, een goede manier om wat nieuwe mensen te leren kennen dacht ik zo, ondanks de aversie die vanaf mijn geboorte al heb tegen alles wat met brei- en haaknaalden en dat soort handwerkzaken te maken heeft. En dus werd ik dinsdagavond om zes uur opgehaald door de vrouw van Martijn zijn hardloopmaatje en reden we naar de brei club.
Zo zien de vrouwen uit Nilsby elkaar ook nog eens werd mij verteld.
Dat klonk hoopvol. En gezellig dat het was. Een stuk of twaalf vrouwen zaten bij elkaar, met een gemiddelde leeftijd van 55 jaar, die behoorlijk omlaag gehaald werd door de vrouw van Martijn zijn hardloopmaatje en mijzelf. Mijn komst was voorbereid en er was zelfs een beginners breiwerkje voor me meegenomen om een ronde sjaal te breien.
Zonder breinaalden, maar op een plastic rond frame. Werkelijk, soms denk ik dat telepathie echt bestaat. Ik heb me vermaakt, dat zeker.
En afgelopen week heb ik een bijzondere uitprobeerbui maar liefst tweemaal mijn breiwerk opgepakt om verder te gaan met de sjaal.
Martijn heeft foto’s gemaakt als bewijs. Hopelijk is de sjaal voor volgende winter klaar. Ik mocht altijd langskomen, zeiden de vrouwen van Nilsby in een combinatie van Engels en Zweeds. Dat ga ik zeker doen. Tenslotte heb ik nog geen idee hoe ik die sjaal zonder kleerscheuren van het frame af moet halen als ik over een jaar klaar ben.
Maar goed, ook bij de brei club werd ik dus gewaarschuwd voor de kou. O ja, en we moesten ook echt winterbanden onder onze leenauto plaatsen. Er was sneeuw op komst. Afgelopen week was het inderdaad al kouder geworden. Een paar keer onder het vriespunt en overdag zo rond nul graden. Ik begon me toch wel zorgen te maken toen ik het met een thermoshirt, een fleecetrui en de elektrische kachel op standje ultra toch wat fris begon te krijgen. Hoe zou -25 graden dan aan gaan voelen?
En wat moet ik dan aan in huis? Drie thermoshirts, twee fleecetruien en mijn half afgemaakte sjaal? En buiten dan? Martijn en ik gingen in beraad en bedachten dat we onszelf toch beter moesten voorbereiden op de naderende winter. We kochten een hoofdband, een thermolegging, thermo-ondergoed, fire-sokken (op advies van lieve Nederlandse vrienden, handschoenen en een houtkachel. Een Keddy voor de kenners. Met twee deurtjes Die kachel zat al in ons achterhoofd sinds onze aankomst hier. Maar ach, met een open haard zouden wij het prima redden toch? Waar zouden we toch een kachel voor nodig hebben? Inmiddels weet ik wel waarom. Donderdag hebben we ons laten informeren in een echte kachelzaak door een kachelkenner en vrijdag hebben we hem gekocht. Dat was maar goed ook.
Vrijdagochtend lag er sneeuw. Niet veel, maar een klein laagje.
Ik voelde me net Alice in Wonderland en heb minstens een half uur naar buiten staan staren. Prachtig.
Vrijdagmiddag en avond hebben we onze nieuwe kachel in de open haard geïnstalleerd. Dat was niet zomaar gebeurd. Dat ding weegt zo’n honderd kilo en we zagen er beiden uit als een soort schoorsteenveger of zwarte piet (mag die term nog gebruikt worden tegenwoordig?) toen het gevaarte eindelijk helemaal in elkaar stond. En trots dat we waren.
Maar goed, weg romantiek, zwarte roet en rondvliegende vonken, hallo efficiëntie en warmte. Want zo’n kachel verstookt ook veel minder hout dan een open haard hadden we geleerd van de kachelman.
Dus ons eerste vuurtje in de kachel werd gemaakt. Gelukzalig ging ik er naast zitten. Wat een warmte. Waarom hadden we niet eerder zo’n ding aangeschaft? Ik zag de winter gelijk weer helemaal zitten.
Maar ons geluksgevoel verdween snel toen de kamer blauw begon te zien van de rook en we de voordeur open moesten zetten om een koolmonoxidevergiftiging te ontlopen. Daar ging onze behaaglijke warmte in rook op. Zaterdagochtend heeft Martijn het lek gedicht met overdosis speciale vuurvaste isolatie wol. Ik ben benieuwd van wat voor soort schaap dat spul gemaakt wordt, maar goed. Het werkt wel.
Tijdens onze tweede poging was er geen rook meer in ons huis. De thermometer tikte begin van de avond 23,5 graden aan. Een nieuw record. Zo warm hadden we het in de winter in Nederland niet eens in ons oude huis gehad . De thermoshirtjes en legging kunnen wel even terug in de kast. We kunnen nu lekker in een T-shirtje op de bank zitten. Onze kachel kan nu al niet meer stuk. De winter mag komen wat ons betreft. Ik ga de kou vast beter trekken dan tijdens het kachelloze tijdperk. Maar ik heb begrepen dat de winter toch nog wat langer op zich laat wachten. De sneeuw was eenmalig en is allang verdwenen, het regent alweer en morgen wordt het 9 graden boven nul.
-
08 November 2014 - 21:23
Hermine:
Hé Sanne, wat een geweldig verhaal. Er is een schrijfster aan je verloren gegaan! Geniet van je houtkacheltje en alle sneeuw die ongetwijfeld nog zal vallen. En ik wil graag bewijzen voor je sjaal op de pennen. Breien ...... snort.
Groet vanuit Harderwijk! -
08 November 2014 - 22:04
Petra:
Sanne,
Wat een leuk verhaal heb je geschreven
een breiclub bezocht....de wonderen zijn de wereld nog niet uit he
Fijn dat het met de kachel nu goed gaat
ik wens je een warme tijd toe
lieve groetjes,
Petra -
08 November 2014 - 22:37
Heidi:
Hihihi brei club!!
Ik hoop dat je sjaal straks een hoop warmte brengt tegen de kou.
Super fijn te lezen dat het goed gaat met jullie. Ik geniet van je verhalen en hoe jullie het leven opbouwen.
Gelukkig zitten jullie er nu warm bij en kunnen jullie de winter trotseren!
Liefs Heidi -
09 November 2014 - 09:51
Marijke Sterrenburg:
lieve Sanne en Martijn
Wat leuk om zo, n uitgebreid verslag te horen en over de beginnersperrikelen .hebben jullie al werk gevonden? En Sanne als jij op een breiclubje bent gegaan op welk clubje is Martijn dan gegaan.?
liefs Marijke en kees uit gouda
-
09 November 2014 - 12:56
Masja :
Klinkt gezellig! Veel plezier! -
09 November 2014 - 13:07
Reinier:
Sanne oefent nu ook haar fijn-motorische vaardigheden. Breien... Tja, je moet wat als er geen paard in de buurt is. Haha, ik vind het geweldig.
Maar jullie wonen toch in Zweden? Dat progressieve land in het noorden waar de emancipatie zo ongeveer is uitgevonden ? Waarom is Martijn dan niet gaan breien? Of heeft hij nu een modelspoorbaan?
Ik ben stikbenieuwd naar die ronde sjaal.
En nog een tip om beroete kachelruitjes schoon te krijgen: nat papiertje in de as dopen en daar het ruitje mee schoonvegen.
Ik wens jullie een warme winter. -
09 November 2014 - 13:15
Mamma Loes:
Kanjers, wat een pakkend verhaal uit het hoge noorden.
Leuk om te horen dat jullie contact kunnen krijgen met de valleigenoten en dat ze bereid zijn om je te informeren en te helpen met de elementaire grondbeginselen van het breien. Mijn inziens een van de belangrijke zaken in het leven,tenslotte je leert hoe je de "eindjes' aan elkaar moet knopen en dat kan later van pas komen. Goed dat ze waarschuwen tegen de kou onder en rondom het huis. Van uit hier komt het positief over dat ze meeleven met jullie start en aanwijzingen geven, goede raad is altijd welkom denk ik.
Wij begrijpen dat Martijn een loopvriend heeft, maar hoe zit het met de opzet van een Zweedse loopgroep?
Hebben jullie nog een deel van het gekapte bos aan jullie houtvoorraad kunnen toevoegen, tenslotte kan Sanne goed met de bijl uit de voeten.
Slimme aankoop van de Keddy, een soort alles brander als ik naar de foto kijk?
Kijken nog steeds met genoegen naar de foto's van die prachtige dag 9 september jl.
Denk veel aan jullie en duim dat het goed gaat jullie.
Dikke kus Mamma Loes -
09 November 2014 - 14:29
Evelien:
Haha san, wat schrijf je leuk!! Na Wendy die de haaknaalden heeft opgepakt, kom jij daar nog eens overheen met je ronde sjaal. Zucht, zieso heeft blijkbaar toch iets creatiefs meegegeven aan ons allen ;-) kei leuk dat je daar integreert bij de vrouwenclub en gelukkig hebben zij al heel wat winters meegemaakt en kunnen goede adviezen geven. Want zonder goede kachel konden jullie straks letterlijk niet meer van elkaars zijde wijken. Misschien een beetje te veel van t goede.
Jullie zullen vast nog veel genieten vann die sneeuw! Heel veel plezier en geluk en houd ons lekker zo op de hoogte, leuk vermaak! Dikke kus, Evelien -
10 November 2014 - 12:59
Vader Lindeman:
Kind.kind,
Dat ik dat nog mee mag maken; een breiende dochter.
Met die lange winters zal het wel een erg lange sjaal worden.
Je gaat zeker nu ook schapen houden! -
10 November 2014 - 15:29
Ome Hans Sterrenburg:
Lieve schatten,
Bijkomende van een bypass operatie, heb ik nu alle tijd om jullie bewegingen te volgen.
Tijdens een oefenrondje lopen achter de rollator, kwamen we Baaike tegen die vertelde van deze site met verslagen.
Het is fantastisch om te lezen wat jullie mee maken, en te lezen hoe jullei integreren.
Jij bij de brei club, en Martijn bij de hardloopgroep, en binnenkort natuurlijk boomstammen werpen, en daarna bier drinken.
We blijven jullie volgen
Veel liefs uit Schoonhoven
Ome Hans en Tante Marian
-
12 November 2014 - 09:56
Marianne:
Hee lief zusje,
Naast schrijftalent ontpop je dus ook breitalent!! Geweldig! Je weet: ik vervloekte vroeger ook alle naai en breinaalden en ben nu verslaafd!! Ook aan een sjaal bezig en bijna het kerstrokje voor Baomi af..., maar met rond breien ben je me toch echt voor. Een dikke sprei is misschien ook no een leuk project als je in dit tempo aan je sjaal blijft breien. Tip voor werk: ga gewoon een boek schrijven. Kan gewoon in het nederlands en kan je hier uit laten geven.
Succes met de winter... hier regent het nu ook... -
12 November 2014 - 12:19
Arie Sterenburg:
sanne en martijn
Niet klagen maar dragen is het motto.
Maar dat doen jullie ook niet mijn neef heeft spek genoeg om dit te overleven
veel liefs van
arie snr kees en adri -
15 December 2014 - 22:02
Marlies:
Super leuk geschreven. Ik ben wel erg benieuwd of je al zweedse paarden hebt gezien. ...
Dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
